درمان رفتاری شناختی می تواند تنظیم کننده احساسات در کودکان مبتلا به اوتیسم را بهبود بخشد

تحقیقات جدید از دانشکده بهداشت دانشگاه یورک نشان می دهد درمان رفتاری شناختی (CBT) می تواند به کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کند نه تنها اضطراب، بلکه سایر چالش های عاطفی مانند غم را کنترل کند.

به دنبال جاناتان وایس، استاد دانشیار گروه روانشناسی، دانشکده بهداشت و CIHR صندوق تحقیقات درمان و مراقبت های اختلالات طیف اوتیسم، مطالعه نشان می دهد CBT می تواند منجر به بهبود قابل توجهی در تنظیمات عاطفی کودکان شود. همچنین نشان می دهد که برای اولین بار، CBT می تواند بیش از اضطراب را بهبود بخشد.

این اولین آزمایشی CBT برای تشخیص کودکان مبتلا به اوتیسم با استفاده از یک کارآزمایی کنترل شده تصادفی است.

تقریبا 70 درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم با برخی از چالش های عاطفی مبارزه می کنند. حدود نیمی از این کودکان با اضطراب مبارزه می کنند و 25 تا 40 درصد دیگر با دیگر چالش های عاطفی مانند خشم و افسردگی مبارزه می کنند. در حقیقت، در میان این شرایط، همبستگی بالا وجود دارد.

ویس می گوید: “ما می توانیم از همین مداخله برای بهبود مهارت های کودکان به طور گسترده ای صرف نظر از چالش عاطفی آنها استفاده کنیم. ما می توانیم آنها را به بسیاری از مسائل مربوط به سلامت روانی و روانی مقاوم کنیم.”

شصت و هشت کودک 8 تا 12 ساله و والدین آنها، اغلب مادران، در این مطالعه شرکت کردند و به صورت تصادفی به دو گروه تقسیم شدند: یک گروه 10 جلسه را از ابتدا شروع کردند و یک گروه دیگر منتظر دریافت درمان بودند. محققان متوجه شدند که چگونه احساسات و رفتار آنها قبل و بعد از درمان تغییر کرده است.

ویسی می گوید: «ما نشان دادیم که کودکانی که این درمان را دریافت کرده اند، از توانایی آنها برای مدیریت احساسات خود و همچنین مشکلات کلی سلامت روان در مقابل بچه هایی که در انتظار درمان بودند، بهبود یافتند.

یک متخصص پوست که در تهیه مستقیم درمان مشارکت نداشت و نمی دانست آیا کودکان در گروه درمان بودند و یا گروه منتظر بودند 74٪ از کودکان دریافت کننده درمان را بهبود بخشید، در مقایسه با تنها 31٪ از کسانی که در گروه منتظر بودند.

درمان شامل مدت زمان محدود جسورانه شناختی رفتاری جاسوسی با استفاده از یک برنامه کامپیوتری، بازی ها و ابزار برای کمک به ساخت ابزار عاطفی کودک است. این ابزار به کودکان کمک می کند تا شرایطی را که ممکن است قبلا به چالش کشیدن، سر و روان شدن و به شیوه ای حمایتی موثر باشد. در طول مداخله، والدین نیز با کودکان خود یاد می گیرند و در جلسات درمان به عنوان همتراپیست عمل می کنند.

“ما معتقدیم که کودکان در قالب خانواده های سالم رشد و توسعه می یابند و این مداخله به منظور کمک به واحد خانواده به طور گسترده ای عامل تغییر است.”

محققان در حال حاضر به دنبال این هستند که چگونه این مداخله را می توان برای سایر شرایط توسعه عصبی که اغلب با اوتیسم همراه است، مانند ADHD، مورد استفاده قرار می دهد.

منبع:

موارد ارائه شده توسط دانشگاه یورک