مدار پاداش کلیدی در مغز در کودکان مبتلا به اوتیسم دچار اختلال می شود

طبق یک مطالعه جدید از دانشکده پزشکی دانشگاه استنفورد، کودکان مبتلا به اوتیسم دارای اختلالات ساختاری و عملکردی در مغز هستند که به طور معمول باعث تعامل اجتماعی می شود.

این مطالعه که در 17 ژوئیه در مغز منتشر خواهد شد ، ضعف در کودکان مبتلا به اوتیسم را در یک مدار پاداش حیاتی ثبت کرده و مسیر پاداش Mesolimbic را که عمیقا در مغز دفن شده است، نامگذاری می کند. این مطالعه نشان داد که میزان غیر طبیعی در این مسیر، درجه سختی اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم را پیش بینی کرد.

یافته ها نشان می دهد که کدامیک از چندین نظریه رقابتی، بهترین اختلالات اجتماعی در کودکان مبتلا به اوتیسم را توضیح می دهد. اکتشافات انجام شده از طریق اسکن مغز MRI، از نظریه انگیزه اجتماعی اوتیسم حمایت می کنند، که پیشنهاد می کند که تعامل اجتماعی ذاتا برای افراد مبتلا به اختلال جذاب تر است.

“این نخستین بار است که شواهد دقیق و مغتنمی برای حمایت از این نظریه در اختیار ما قرار گرفته است.” کادوست سوپکار، دانشمند تحقیقاتی در دانشگاه انستیتو تکنولوژی نورپردازی استنفورد، نویسنده اصلی این مطالعه است. اختلال در مسیر پاداش mesolimbic در موش باعث کاهش رفتار اجتماعی آنها شده است، تحقیقات قبلی نشان داده است، اما هیچ کس نمی دانست که چگونه مسیر به مهارت های اجتماعی در افراد وابسته است. سوپکار گفت: “این اولین شواهد نوروبیولوژیک در کودکان است که این مکانیزم ممکن است اختلالات اجتماعی آنها را توضیح دهد.”

او گفت: “شناخت اجتماعی انسانی پیچیده است، گفت: نویسنده ارشد این تحقیق، وینود منون، استاد روانپزشکی و علوم رفتاری است. “ما شگفت زده شدیم که می توانیم نقص در مهارت های اجتماعی را به یک مدار بسیار ساده و تقریبا اولیه تبدیل کنیم.”

یک چرخه بدبختی

بر طبق محققان، اختلافات مغزی می تواند یک چرخه ی وحشی را ایجاد کند که برای کودکان مبتلا به اوتیسم برای دستیابی به مهارت های اجتماعی پیچیده سخت می شود.

منون، که پروفسور دکتر راچئل و والتر فیش نیکولز است، گفت: “تعاملات اجتماعی معمولا به طور ذاتا پاداش می دهد. اگر برای کودک مبتلا به اوتیسم به اندازه کافی پاداش نداشته باشد، می تواند اثرات آبشارهای دیگر سیستم مغز داشته باشد.” به منظور توسعه مهارت های ارتباط اجتماعی و توانایی به ارزیابی افکار و احساسات دیگران، کودکان باید با دیگران ارتباط برقرار کنند. او گفت که اگر آنها این تعاملات را پاداش نیافتند، به دنبال فرصت های کمتری برای توسعه مهارت های اجتماعی پیچیده هستند. “یافته های ما نشان می دهد که این یک سیستم مغز است که باید در اوایل درمان های بالینی هدف قرار گیرد.”

کودکان مبتلا به اوتیسم با تعامل و ارتباطات اجتماعی مشکل دارند و رفتارهای تکراری و منافع محدود را نشان می دهند. مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری ها برآورد می کنند که اختلال رشد در 1 از 59 کودک تاثیر می گذارد.

برای انجام این مطالعه، محققان MRI مغز استخوان 40 کودک مبتلا به اوتیسم و ​​44 کودک مبتلا به اوتیسم را جمع آوری کردند. آنها سیم کشی مغزی را در 24 کودک مبتلا به اوتیسم و ​​24 کودک مبتلا به اوتیسم و ​​ارتباطات عملکردی در مغز در 16 کودک مبتلا به اوتیسم و ​​20 کودک بدون اختلال به تصویر کشیدند.

این گروه همچنین اسکن کابل مغزی  را در 17 کودک مبتلا به اختلال و 17 کودک بدون اینکه متوجه شود نتایج گروههای اول را در دومین گروه مستقل تکرار کند انجام داد. تمام کودکان مورد مطالعه 8-13 ساله بودند. کودکان مبتلا به اوتیسم تشخیص خود را با آزمایش بالینی استاندارد برای اختلال تایید کرده اند و همه کودکان IQ خود را آزمایش کرده اند.

تراکم عصب فیبری در مسیر پاداش Mesolimbic در کودکان مبتلا به اوتیسم کمتر از کسانی بود که سالم بودند. هنگامی که محققان یک مسیر مغزی مرتبط با احساسات را به عنوان یک کنترل بررسی کردند، تفاوت میان کودکان مبتلا به اوتیسم وجود ندارد. در میان کودکان مبتلا به اوتیسم، تراکم پایین و عصب فیبری با ارزیابی بالینی مهارت های اجتماعی آنها به اختلالات اجتماعی بیشتر مرتبط بود. نتایج مشابهی در گروه دوم، گروه مستقل کودکان تیم مورد مطالعه بود. همچنین کودکان مبتلا به اوتیسم ارتباطات عملکردی ضعیف را در مسیر پاداش مزولیمبیک نسبت به کودکان معمولی توسعه دادند. میزان کمبود عملکرد نیز با اختلالات اجتماعی مرتبط بود.

یافته ها می توانند به دنبال درمان باشند

محققان گفتند که این تحقیق ارتباط خوبی بین کارهای قبلی در مدل های حیوانی اوتیسم و ​​داده های انسانی را فراهم می کند و این امر بسیار قوی است؛ زیرا یافته ها در دو گروه از شرکت کنندگان در تحقیق تکثیر شده اند. در ادامه، محققان می خواهند تعیین کنند که آیا کمبود مغز در کودکان جوانتر مبتلا به اوتیسم را می توانند تشخیص دهد؟

کشف همچنین نقطه شروع خوبی برای مطالعات آینده در زمینه درمان اوتیسم است. برخی از درمان های موجود مبتلا به اوتیسم از پاداش های مختلف برای کمک به کودکان در تعامل اجتماعی استفاده می کنند، اما معلوم نیست که آیا این درمان ها پاداش های مغز را تقویت می کند.

منون گفت: “برای انجام یک مطالعه مداخله بالینی هیجان انگیز خواهد بود تا تعیین کند که آیا یکپارچگی ساختاری و عملکردی این مسیر را می توان با استفاده از پارادایم یادگیری مبتنی بر پاداش تغییر داد.”

منبع:

موارد ارائه شده توسط استنفورد پزشکی