تصور کردن به یک شیء می تواند تغییراتی را که بعدا برای تلفن های موبایل می شنویم، ایجاد کند

دیدن یک جسم در همان زمان که می شنوید، صدا از جایی دیگر می تواند منجر به “توهم ventriloquist” و اثر پس از آن شود، اما تحقیقات ساده بودن تصور این شیء و تولید نتایج مشابه توهم را نشان می دهد . یافته ها در نشریه روانشناسی ، مجله انجمن علوم روانشناسی منتشر شده است.

محقق کریستوفر C. Berger از موسسه فناوری کالیفرنیا می گوید: “اطلاعات حساسی که ما تصور می کنیم، اغلب با مغز به همان شیوه ای که اطلاعات از طریق جهان خارج به ما جریان می یابد، درمان می شود. کار ما نشان می دهد که آنچه که ما در ذهن تصور می کنیم، می تواند منجر به تغییر در درک در سیستم های حسی ما شود، و تغییر نحوه اطلاعات واقعی ما را در اطراف ما در آینده درک می کند.”

مغز به طور مداوم اطلاعات را از چندین حس ادغام می کند تا یک تجربه منسجم از جهان ایجاد کند. این فرایند یکپارچه و سازگار است ، برای مثال، در توهم ventriloquist، مکان درک شده یک صدا به سمت مکان محرک بصری می رود که آنها در همان زمان ارائه شده است. و اگر ما این پیوند را بارها تجربه کنیم، توهم به عنوان یک اثر پس از آن ادامه خواهد یافت، حتی زمانی که محرک بصری از بین رفته و ما فقط صدا را می شنویم.

ما ممکن است بخواهیم باور کنیم که مناظر و صداها در دنیای واقعی به طور قطعی از تصور آنها متفاوت است. با این حال، داده های تصویر برداری مغز نشان می دهد که تمایز بین واقعی و تصور نشده کاملا روشن است. با توجه به این همپوشانی، برگر و همکارش هانس هنریک اهرسون فرض می کنند که اثر جانبی ونتریلوویسم با تحریک هایی که دیده می شوند و تصور می شوند، رخ می دهد. آنها فرضیه خود را در یک سری از شش آزمایش به عمل آوردند.

در یک فاز انطباق، شرکت کنندگان تصور می کردند یک دایره در یک مکان خاص روی صفحه نمایش در همان زمان که شنیدن صدای سفید از یکی از سه مکان در پشت صفحه نمایش (به عنوان مثال، چپ، مرکز، راست) شنیده می شود. در مرحله تست، آنها صدای انفجار سر و صدای سفید را که از مکان های به طور تصادفی انتخاب شده بودند شنیدند و نشان دادند که آیا صدا از سمت چپ یا راست صفحه قرار گرفته است یا خیر.

نتایج نشان داد که تصور یک دایره به طور همزمان با صداهای شنوایی به اندازه کافی برای ایجاد اثر پس از اثر ونتریلوویسم کافی بود و پاسخ های شرکت کنندگان در مرحله آزمایش، مطابق با جفت شدن تصاویر خاص صدا که در طول فاز انطباق تجربه کرده بودند، منحرف شد.

برگر می گوید: “ما شگفت زده شدیم که تاثیر بر روی درک شرکت کنندگان از فضای صوتی تقریبا برای محرک های تصور شده به عنوان محرک های بصری واقعی محسوب می شود. این چیزی است که ما تصور می کنیم دیدن می تواند درک آینده ما از صدا به همان اندازه که ما واقعا ببینیم، تاثیر می گذارد”.

با این حال، برای اثرات پس از آن، صداهای ارائه شده در دو مرحله باید سازگار باشند. در چهار آزمایش، پس از اثر ونتریلوویسم در پاسخ به هر دو تصویر ذهنی و محرک های بصری ظاهر شد، اما تنها زمانی که مرحله سازگاری و تست یکسان بود. پس اثر در زمانی که فاز انطباق به لحاظ ظاهری ظاهر نشد و فاز آزمایشی دارای نویز سفید بود.

برگر و اهرسون امیدوارند که تحقیق در مورد همپوشانی در پردازش بین تصاویر ذهنی و ادراک بصری ادامه یابند. آنها یادآوری می کنند که تحقیقات در این زمینه ممکن است در نهایت در زمینه های مختلفی از جمله توانبخشی پس از آسیب یا سکته مغزی و توسعه ی رابط های مغز و رایانه و پروتز عصبی کاربرد داشته باشد.

منبع:

موارد ارائه شده توسط انجمن علوم روانشناسی