اختلال شخصیت اسکیزوئید

فرد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید اغلب:

• به نظر دور و جدا شده است.
• از فعالیت های اجتماعی که شامل صمیمیت عاطفی با افراد دیگر است، خودداری کنید.
• تمایلی ندارد یا از روابط نزدیک حتی با اعضای خانواده لذت نمی برد.

این اختلال بر اساس ارزیابی روانشناختی تشخیص داده می شود. ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی مدت طولانی و شدید بودن علائم فرد را در نظر می گیرد.

افراد مبتلا به این اختلال اغلب به دنبال درمان نیستند. به همین دلیل، در مورد اینکه کدام درمان ها موثر هستند، اطلاعات کمی وجود دارد. روان درمانی ممکن است موثر نباشد. این به این دلیل است که افراد مبتلا به این نوع اختلال می توانند در ایجاد یک رابطه کاری خوب با یک درمانگر با مشکلات زیادی روبرو شوند.

یکی از روش هایی که به نظر می رسد کمک کننده باشد این است که خواسته های کمتری برای صمیمیت یا نزدیکی عاطفی از فرد ایجاد کند.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید اغلب در روابطی که بر نزدیکی عاطفی تمرکز نمی کنند، خوب عمل می کنند. آنها تمایل دارند در مدیریت روابطی که بر موارد زیر تمرکز دارند بهتر عمل کنند:

• کار
• فعالیت های فکری
• انتظارات

این اختلال یک بیماری طولانی مدت (مزمن) است که معمولاً با گذشت زمان خیلی بهتر نمی شود. انزوای اجتماعی اغلب باعث می شود که فرد از جستجوی کمک یا حمایت جلوگیری کند.

محدود کردن انتظارات از صمیمیت عاطفی می تواند به افراد مبتلا به این بیماری کمک کند تا با دیگران ارتباط برقرار کنند و حفظ کنند.

اختلال شخصیت – اسکیزوئید

منبع : اختلال شخصیت اسکیزوئید