حرکات برنامه ریزی شده و واکنش های خود به خودی در مغز به طور متفاوتی پردازش می شوند

دونده ها در خط شروع قرار دارند و صبرانه منتظر سیگنال شروع برای مسابقه 1000 متر هستند. یک دونده در مقابل یکی از طرف مقابل قرار می گیرد. او در حال سقوط است و به سمت خط پایان ادامه می دهد. در حالی که در انتظار سیگنال شروع بود، دونده زمان خود را برای برنامه ریزی اولین گام خود، در حالی که dodging، او مجبور بود به بلافاصله واکنش نشان دهد. تا کنون تفاوت بین فعالیت مغز حرکات برنامه ریزی شده و خود به خودی ناشناخته است.

دانشمندان مرکز پیشگیران آلمانی ، موسسه تحقیقات پریمایت لایبنیتس (DPZ) توانسته اند در مطالعات اخير منتشر شده خود از دو میمون نشان دهند که برنامه ریزی شده و حرکات جذب خود به خودی در طول حرکت، همان فعالیت مغز را دارند، اما فعالیت مغز قبل از آن متفاوت است این به ما کمک می کند تا در زمانی که یک حرکت را طراحی می کنیم و بلافاصله آن را اجرا کنیم، متوجه شویم که در مغز چه اتفاقی می افتد و دست یافتن به یک نتیجه مهم که می تواند برای اقدامات توانبخشی بالینی مفید باشد.

دانشمندان علوم اعصاب، بنجامین دان و جاناتان مایکلز از مرکز پرستاران آلمانی دو راس میمون را برای انجام حرکات دستکاری، زمانی که یک سیگنال مشخص ظاهر می شوند، آموزش داده اند. با توجه به اینکه آیا یک دایره سبز یا سفید روی یک صفحه نمایش داده شد، حیوانات باید چنگ قدرتمند با تمام دست خود و یا چنگ با دقت به وسیله دو انگشت دست انجام دهند. با این حال، زمانی که یک دایره قرمز از مانیتور ناپدید شو آنها تنها مجاز به اجرای حرکات هستند. در مغز، اولین تصمیم برای انتخاب نوع حرکت (قدرت یا گرفتن دقت) بود و سپس منتظر سیگنال برای نشان دادن شروع واقعی حرکت است. این مدت انتظار از 0 تا 1300 میلی ثانیه متغیر بود.

دانشمندان به منظور بررسی مؤثر بودن برنامه ریزی و حرکت در مغز، فعالیت های جمع آوری نورون هایی را که برای تولید و اجرای حرکات چسبندگی در دو ناحیه مغز مختلف انجام شده اندازه گیری کردند. بسته به طول دوره انتظار، قبل از اینکه حیوانات مجاز به انجام حرکت مشخص شده باشند، فعالیت اصلی جمعیت های عصبی هر دو منطقه به وضعیت برنامه ریزی تغییر می کند. “نتایج ما نشان می دهد که برنامه ریزی یک جنبش نه تنها فعالیت مغزی لازم برای انجام حرکت را حفظ می کند بلکه نشان می دهد که وضعیت جدیدی برای حرکت از حافظه کوتاه مدت وجود دارد،” بنجامین دان، یکی از دو نویسنده اصلی از این مطالعه می باشد.

این یافته ها می تواند برای توسعه اقدامات توانبخشی برای بیمارانی که به عنوان مثال پس از سکته مغزی یا عمل تومور، با برنامه ریزی و ارزیابی حرکات مشکل دارند، مفید باشد. بنجامین دان می گوید: “اگر ما درک کنیم که دقیقا چگونه مغز ما را در برنامه ریزی یک جنبش کار می کند، ما می توانیم در آینده در معرض معلولیت های حرکتی قرار گیریم.”

منبع:

موارد ارائه شده توسط Deutsches Primatenzentrum (DPZ) / Centre Primate آلمان