پاداش و ناراحتی با مغز به شدت در ارتباط است

مغز هر دو انسان و حیوانات دیگر دارای مدارهایی هستند که احساسات قدرتمندی را از حواس به احساسات مثبت یا منفی متصل می کنند که عملکردی می باشد که برای زنده ماندن ضروری است. این مدارها این ارگانیسم را به چیزهایی می رسانند و احتمال بروز و بازتولید را افزایش می دهد، از قبیل غذا و جنس، از آنجا که این باعث لذت می شود. در همین راستا، ارزیابی به حیوانات کمک می کند تا از چیزهای مضر و شرایطی که به احساس ناراحتی و افسردگی مربوط می شوند جلوگیری شود. مدارهای سیگنال در مغز که تجربه ما مثبت و منفی را کنترل می کنند نیز از طریق بیماری فعال می شوند. در طول بیماری های طولانی مدت، مانند بیماری های التهابی مزمن، سرطان و افسردگی، این سیستم می تواند رنج زیادی را با تأثیر منفی بر انگیزه و روحیه ایجاد کند.

گروه تحقیقاتی که توسط دیوید انگلموم در دانشگاه لینچوپینگ رهبری شده است، قبلا مکانیسم را کشف کرده است که توضیح می دهد که چرا بیماری های التهابی منجر به نشانه های ناراحتی و افسردگی می شوند. در مطالعه جدید، محققان به نوع خاصی از گیرنده، گیرنده ملانوکورتین 4، که در برخی از سلول های عصبی یافت می شدند علاقه مند شدند. آنها موش هایی را که دارای گیرنده های ملانوکورتین نبودند مورد ارزیابی قرار دادند و بررسی کردند که چگونه حیوانات به التهاب واکنش نشان می دهند.

” دیوید Engbleom، استاد دانشکده پزشکی بالینی و تجربی و رئیس این مطالعه می گوید: موش های نرمال از محیطی که به بیماری مبتلا می شوند جلوگیری می کنند، اگر آنها بتوانند از بین آنها مکان دیگری انتخاب کنند. موش هایی که ملانوکورتین 4 را ندارند رفتار متفاوتی دارند و به چنین شرایطی جذب می شوند، به شرط اینکه التهاب را دوست داشته باشند.

چیزهایی که موش و افراد عادی مانند ناراحتی مانند حالت تهوع تجربه می کنند باعث شده که موش ها به دنبال محیطی باشند که با چنین تجربه هایی ارتباط داشته باشند. رفتار حیوانات محققان را شگفت زده کرد.

دیوید انگ بلوم می گوید: “ما قبلا متوجه شده ایم که حذف گیرنده های خاص در مغز می تواند حیوانات را به التهاب بی تفاوت نسبت دهد. اما من هرگز پیش از دیدن مجازات پاداشی ندیده ام.”

یکی از اجزای کلیدی سیستم پاداش سیگنال ماده دوپامین است که به عنوان یک پیام رسان شیمیایی بین سلول های عصبی عمل می کند. دوپامین انگیزه را تحریک می کند و باعث می شود حیوانات و انسان ها خود را برای رسیدن به هر چیزی که به عنوان پاداش تجربه شده است، اعمال کند. هنگامی که محققان سیگنالینگ مبتنی بر دوپامین را در مغز بررسی کردند، متوجه شدند که سطح دوپامین در موشهای نرمال در مرکز پاداش مغز زمانی که حیوانات چیزی ناخوشایند را تجربه کردند. در مقابل، در موش هایی که دارای گیرنده های ملانوکورتین 4 نبودند، کمی افزایش یافت.

” دیوید Engglom می گوید: به نظر می رسد که این گیرنده به نوعی مانع از ورود سیگنال های خطر از سیستم پاداش می شود. اگر گیرنده از دست رفته باشد، سیگنال های خطر دسترسی به سیستم پاداش و فعال شدن آن را به دست می آورند. این بدان معنی است که موش هایی که گیرنده ندارند، با خطر یا ناراحتی مرتبط است. خیلی زود است بگویم که این مکانیسم در انسانها یکسان عمل می کند. در طول مدت دراز مدت بیماران اغلب به علت ترکیبی از درد، تهوع و التهاب احساس بدی می کنند. این بدان معنی است که ممکن است جالب باشد که مطالعه گیرنده ملانوکورتین 4 در عمق بیشتری داشته باشد، زیرا به نظر می رسد در بسیاری از انواع ناراحتی  نقش داشته باشد.

منبع:

موارد ارائه شده توسط دانشگاه Linköping