عصب شناسی زمین آوازی انسان

در میان پستانداران، انسان ها به طرز منحصر به فردی قادر به آگاه ساختن قواعد صداهای خود هستند، و این امکان را می دهد که در نوشتن یا تأیید یک کلمه در یک جمله برای انتقال معنایی به یادداشت های بالا دست یابند. در روز 28 ژوئن در مجله Cell ، محققان دانشگاه کالیفرنیا، سان فرانسیسکو در منطقه ای از لبه جلویی مغز قرار دارند که عضلات “صدای جعبه” را کنترل می کنند که مسئولیت زمین صوتی را دارند.

” ادوارد چانگ جراح مغز و اعصاب در دانشگاه کالیفرنیا سان فرانسیسکو بیان می کند: هدف کلی ما این است که درک کنیم که چگونه مغز به ما اجازه می دهد تا از طریق گفتار و زبان ارتباط برقرار کنیم. در این مطالعه خاص، ما می خواستیم در مورد نحوه فعالیت عصبی در حین صحبت در حوزه آوازی در حنجره صحبت کنیم، این ممکن است درمورد مفاهیمی برای درک اینکه چگونه انسان توانایی صحبت کردن را توسعه داد.”

چانگ و همکارانش یک ناحیه مغز را به نام کورتکس حرکتی حنجره دو طرفه (dLMC) نامیدند که شناخته شده است بین مناطق کنترل دست و دهان قرار دارد. آنها از دوازده شرکت کننده خواسته بودند که بارها و بارها سخنرانی خود را بیان کنند: “من هرگز نگفته ام پول او را به سرقت برده،” هر بار اصطلاح کلمات مختلف را تغییر دادم تا علامت ها، اتهام ها یا پرسش ها را بیان کنند. و همانطور که هر کلمه تأکید شد، محققان فعالیتی را در dLMC افزایش دادند، که نشان می داد که این امر به تغییر در زمین صوتی مرتبط است.

محققان نزدیک با داوطلبان بیمار کار می کردند که به طور موقت implantation سنسورهای مغز برای درمان تشنج های صرعی انجام می شد. چانگ می گوید: “شرکت در تحقیقات در طول درمان، مراقبت های پزشکی خود را تغییر نمی دهد، و این چیزی است که به طور کامل داوطلبانه است، و این فرصتی منحصر به فرد برای درک آنچه که در مغز با وضوح بالا، به ترتیب میلیمتر و میلی ثانیه می باشد. ”

هنگامی که محققان همچنین نورون های dLMC را با جریان های الکتریکی کوچک به عنوان بخشی از روش های نقشه برداری مغز مورد بررسی قرار دادند، می توانند حرکت عضلات حنجره را ایجاد کنند و همچنین باعث تولید آوازی شوند به عنوان یک نتیجه مستقیم از تحریک مصنوعی می باشند. این به آنها اجازه داد تا علیت را برای نقش dLMC در آوازگیری نشان دهند. وی گفت: “علاوه بر این، در داخل این ناحیه کنترل حنجره، ما زیر ماهی های خاصی را پیدا کردیم که مربوط به عضلات و عملکرد خاص حنجره بود که بسیار غیر منتظره بود.”

یک گام بعدی بررسی نحوه کنترل dLMC از عملکردهای صوتی در زبان های غیر انگلیسی است، به خصوص زبان های تونال مانند ماندارین چینی که در آن الگوهای تکراری آواری به طور متفاوت استفاده می شوند.

یافته های تحقیق چانگ برای انتشار در کمپنی Cell که گروهش 17 مه در مجله Neuron گزارش داد ، توصیف کنترل عصبی برای هماهنگی دینامیکی لب ها، زبان، فک و عضلات انسانی مورد نیاز برای سخن گفتن مسلطانه است. چانگ می گوید: “این دو مطالعات ترکیبی به ما درک کاملتری از چگونگی قشر مغز انسان را به ما می دهد تا در زمان واقعی صحبت کنیم.

منبع:

مواد ارائه شده توسط Cell Press.