واقعیت درمانی گلسر 

درک واقعیت درمانی

به جای مسائلی که فرد در گذشته تجربه کرده است، بر مسائل جاری تأثیر می‌گذارد که فرد در جستجوی درمان است، و آن فرد را تشویق می‌کند تا از درمان برای رسیدگی به هر رفتاری که ممکن است مانع از یافتن راه‌حلی برای آن مسائل شود، استفاده کند. این نوع درمان، حل مسئله را تشویق می‌کند و بر این ایده استوار است که افراد زمانی که نیازهای روانشناختی اولیه‌شان برآورده نشده است، پریشانی روانی را تجربه می‌کنند. این نیازها عبارتند از:

• قدرت: احساس برنده شدن، موفقیت یا احساس ارزشمندی برای خود.
• عشق و تعلق: به خانواده ، جامعه یا سایر عزیزان.
• آزادی: مستقل بودن، حفظ فضای شخصی، استقلال.
• سرگرمی: برای رسیدن به رضایت، لذت و احساس لذت.
• بقا: نیازهای اساسی سرپناه، بقا، غذا، ارضای جنسی.

این واقعیت که همه به طور مداوم در تلاش هستند تا این نیازهای اساسی را برآورده کنند، در قلب واقعیت درمانی قرار دارد. زمانی که فرد احساس بدی دارد، واقعیت درمانگران معتقدند که به این دلیل است که یکی از پنج نیاز برآورده نشده است. افرادی که در واقعیت درمانی شرکت می کنند ممکن است راه هایی را بیاموزند تا از افکار و اعمال منفی که احتمالاً آنها را از برآوردن نیازهایشان باز می دارد آگاه شوند، زیرا طبق اصول این درمان، تغییر اعمال ممکن است تأثیر مثبتی بر احساس و احساس فرد داشته باشد. توانایی آنها برای رسیدن به خواسته هایشان این تغییرات در حالت ایده آل از طریق استفاده از تئوری انتخاب گلاسر صورت می گیرد که از سوالاتی مانند “چه کاری انجام می دهید یا برای رسیدن به اهداف خود چه کاری می توانید انجام دهید؟”

مروری بر فرآیند درمانی

درمانگر ممکن است با هدایت توجه فرد از رفتارهای گذشته به منظور تمرکز بر رفتارهایی که در زمان حال رخ می دهد، فرآیند درمانی را آغاز کند. نیازهای فعلی همان چیزی است که مرتبط است، زیرا آنها نیازهایی هستند که می توانند ارضا شوند. واقعیت درمانگران نیز تمایل دارند بر علائم فرد تمرکز نکنند، زیرا گلاسر معتقد بود علائم پریشانی روانی در نتیجه قطع ارتباط فرد با دیگران ظاهر می شود.

افرادی که وارد واقعیت درمانی می شوند به طور کلی دارای یک موضوع نگران کننده خاص هستند و درمانگر ممکن است از آنها بخواهد که تأثیرات رفتارشان بر آن ناحیه را در نظر بگیرند و به او کمک کنند تا به جای چیزهایی که خارج از کنترل او هستند، روی چیزهایی تمرکز کنند که واقعاً می توانند تغییر دهند. در واقعیت درمانی، نقطه کانونی چیزی است که فرد تحت درمان می تواند کنترل کند. با درک نیازها و خواسته‌های خود و تدوین برنامه‌ای برای برآوردن آن نیازها و در عین حال خودداری از انتقاد یا سرزنش دیگران، واقعیت‌درمانگران بر این باورند که فرد ممکن است قادر به ایجاد، اصلاح یا تقویت ارتباط با دیگران باشد.

نقش درمانگر در واقعیت درمانی

از آنجایی که واقعیت درمانی به دنبال درمان افرادی است که در روابط خود با دیگران مشکل دارند، ایجاد ارتباط با درمانگر آغاز مهمی در واقعیت درمانی است. این ارتباط توسط واقعیت درمانگران مهم ترین پویایی در تسهیل درمان است. هنگامی که این رابطه پایدار است، می توان از آن به عنوان مدلی برای ایجاد ارتباطات کامل خارج از محیط درمانی استفاده کرد.

کسانی که در درمان هستند می توانند یاد بگیرند که چگونه روابط را در خارج از درمان به بهترین شکل تقویت کنند، در حالی که در یک رابطه درمانی “ایمن” هستند و در نتیجه، می توانند راحت تر آن روش ها را در زندگی روزمره گسترش دهند. واقعیت درمانگران معتقدند زمانی که یک فرد در درمان بتواند رفتارها، اعمال و روش های توسعه یافته از طریق درمان را در زندگی با موفقیت به کار گیرد، اغلب قادر خواهد بود روابط بیرونی را بهبود بخشد و زندگی رضایت بخشی تری را تجربه کند.

کاربرد

به عنوان یک استراتژی درمانی موثر برای پرداختن به بسیاری از مسائل در نظر گرفته می شود، اما می تواند به ویژه در درمان مشکلاتی که کودکان و بزرگسالان جوان در مدرسه و جوامع خود با آن مواجه هستند، ارزشمند باشد.

تحقیقات نشان داده است که وقتی معلمان و مشاوران مدرسه به اندازه کافی در واقعیت درمانی آموزش دیده باشند ، عملکرد کلی کلاس، همکاری و کاهش رفتارهای چالش برانگیز بهبود می یابد. مطالعات همچنین نشان داده‌اند که واقعیت‌درمانی زمانی مفید است که برای برخی از مسائل مربوط به مؤلفه‌های رفتاری، از جمله بارداری نوجوانان به کار رود. واقعیت درمانی از این منظر عمل می کند که اگر افراد بخواهند رفتار خود را تغییر دهند، باید مسئولیت رفتار خود را بپذیرند.

همچنین در جامعه گسترده تر، مانند زمانی که در مربیگری ورزشی و در کار با مجرمان نوجوان ادغام می شود، برای تسهیل تغییر رفتار موثر بوده است. این شکل از درمان می تواند به پر کردن شکاف بین عدم تحمل و ناآگاهی از طریق آموزش و برابری کمک کند، که اغلب منجر به ایجاد یک گروه متحدتر می شود.

نگرانی ها و محدودیت های واقعیت درمانی

یافته ها نشان می دهد که واقعیت درمانی با نتایج مثبت در مدارس برای مشکلات رفتاری به کار گرفته شده است. با این حال، تحقیقات طولانی مدت کمی در مورد اثربخشی این رویکرد در جمعیت مدارس انجام شده است. این مطالعات همچنین به دلیل فقدان کنترل تجربی در زمینه هایی مانند حجم نمونه و آموزش معلمان و همچنین سوالات مربوط به مشارکت داوطلبانه محدود است.

در حالی که واقعیت درمانی برای کاهش مشکلات مربوط به رفتار نادرست گروه های هدف در مدارس مشخص شده است، یافته ها در مورد ظرفیت آن برای بهبود تجربیات شخصی جوانان، عزت نفس و خودپنداره آنها محدود است. این یافته‌ها نشان می‌دهند که واقعیت درمانی در پرداختن به مسائل رفتاری علامت‌دار مؤثر است، اما نه علل و دلایل زمینه‌ای برای رفتار.

منابع:

1. نظریه انتخاب/واقعیت درمانی. (دوم). برگرفته از http://www.apacenter.com/therapy-types/choice-theory-reality-therapy
2. هریس، MA (1992). تأثیر واقعیت درمانی / نظریه کنترل بر پیش بینی کننده های رفتار مسئولانه دانش آموزان دبیرستانی در برنامه پیشگیری از بارداری نوجوانان. برگرفته از https://www.popline.org/node/333690
3. Mason, CP, & Duba, JD (2009). استفاده از واقعیت درمانی در مدارس: تأثیر بالقوه آن بر اثربخشی مدل ملی ASCA مجله بین المللی واقعیت درمانی، 29 (2)، 5-12. برگرفته از http://digitalcommons.wku.edu/csa_fac_pub/33/
4. نری، جی (2007، 1 نوامبر). نظریه انتخاب و واقعیت درمانی ویلیام گلاسر. برگرفته از http://gurukul.edu/newsletter/issue-25/william-glassers-choice-theory-and-reality-therapy
5. Prout، HT، و Fedewa، AL (2015). مشاوره و روان درمانی با کودکان و نوجوانان: نظریه و عمل برای محیط های مدرسه و بالینی. John Wiley & Sons, Inc. برگرفته از http://media.wiley.com/product_data/excerpt/87/11187726/1118772687-11.pdf
6. واقعیت درمانی. (2010). برگرفته از http://www.wglasser.com/the-glasser-approach/reality-therapy