تمرکز درمانی و تکنیک هایی که در تمرکز درمانی مورد استفاده قرار می گیرد

تمرکز درمانی و تکنیک هایی که در تمرکز درمانی مورد استفاده قرار می گیرد

1592 0

تمرکز، به عنوان یک رهیافت درمانی می باشد که طی آن درمانگر به افراد درمانجو کمک می کند تا به یک آگاهی و شناخت مناسب نسبت به حس های بدن شان دست یابند. همچنین این روش درمانی به افراد درمانجو آموزش می دهد تا توجه خود را به سمت مشکلاتی جلب کنند که بیان کردن آنها با استفاده از یک روش محسوس، مشکل می باشد.

ابزارهای کلیدی مربوط به تمرکز درمانی عبارت از احساسات درک شده، احساس مربوط به بدن فرد که منجر به ایجاد اطلاعاتی در مورد موقعیت های مختلف می شود، تفکرات، و احساسات می باشند و هدف این رهیافت درمانی، آموزش افراد است به نحوی که بتوانند احساسات درک شده را متوقف کنند و به پیام های آن گوش دهند.

  • تاریخچه و توسعه
  • نظریه تمرکز
  • تکنیک های استفاده شده در تمرکز
  • تمرکز درمانی به چه نحوی می تواند مفید باشد؟
  • نگرانی ها و محدودیت ها

تاریخچه و توسعه رویکرد درمانی تمرکز

اوجن جندلین[1]، که در یک دوره زمانی با کارل روگرز[2] همکاری داشت، شروع به مطالعه و اعمال روش درمانی تمرکز بر روی افرادی کرد که در نتیجه استفاده از سایر روش های درمانی به بهبود مورد نظر دست نیافته بودند. جندلین و برخی از دانشجویان وی قادر بودند تا موفقیت افراد در یک روش درمانی را پیش بینی کنند. در نهایت وی نتیجه گیری کرد افرادی که قادر به دست یابی به موفقیت در طول درمان بودند، افرادی بودند که توانستند جنبه های نامشخص، مبهم و یا مشکل مربوط به تجارب و گذشته خود را متوقف کنند و آن را دوباره مورد بررسی قرار دهند. وقتی که اغلب افراد درمانجو که قادر باشند بر روی چیزهایی تمرکز کنند که بار اول نتوانسته بودند بیان کنند، در نهایت قادر به شناخت واضح مشکل می شوند و در وضعیت خود تغییراتی ایجاد کنند.

جندلین مهارت هایی را که افراد درمانجو در طول درمان نشان می دانند و این مهارت ها را در مراحل گام به گام انجام می دادند، به عنوان روش تمرکز کردن در نظر گرفت و آن را به صورت کامل، در سال 1981 و در کتاب خود تشریح کرد.

در سال 1986، موسسه تمرکز در نیویورک افتتاح شد. در حال حاضر این موسسه شبکه گسترده ای از متخصصان مجاز در این رهیافت را شامل می شود و اعضای آن از سرتاسر جهان می باشند. همچنین این موسسه ارائه دهنده کنفرانس ها، خبرنامه، و دسترسی آنلاین به کتاب خانه ای می باشد که دارای تحقیقات و مقالات مختلف است.

نظریه تمرکز

تمرکز درمانی که بر مبنای رهیافت متمرکز بر شخص ایجاد شده است، فرض می کند که پاسخ هایی را که افراد دنبال آن می گردند، در درون خودشان دارند. این رهیافت درمانی بر مبنای این مفهوم ایجاد شده است که افراد خودشان را بهتر از همه درمانجو ها می شناسند. با این وجود، این شناخت اشاره به دانش نسبت به بدن خود دارد (آگاهی بدنی) و شناخت نسبت به مغز تفکری منظور آن نیست. درمانگر و فرد درمانجو در طول دوره درمان با هم همکاری می کنند تا بار دیگر دانش بدنی که یک فرد دارد را تایید کنند و به بدن اجازه دهند تا فرد را در موقعیت های آینده راهنمایی کند.

همچنین مفهوم تاثیر گذار بر این رهیافت درمانی، عبارت از این می باشد که تغییر چیزی فراتر از پروسه و فرآیند زبانی می باشد. در اغلب موارد، مفاهیم و ایده هایی که در طوی درمان مورد شناسایی واقع می شود، عبارت از احساسات و عواطفی می باشند که به راحتی و بوسیله کلمات قابل بیان نیستند. هر چند که یک فرد به راحتی می تواند نسبت به احساسات، هیجانات،تفکرات و رفتارهای موجود در سطح ظاهری آگاهی یابد، وحتی می تواند تا یک سطحی در رابطه با تجارب خود بینش داشته باشند،  ولی هدف تمرکز درمانی این است که افراد نسبت به این احساسات، بینش و درک عمیق تری داشته باشند. درمانگران این روش درمانی بر این عقیده هستند افرادی که قادر به دسترسی نسبت به این احساسات هستند، بهتر می توانند به نتایج درمانی مدّ نظر خود دست یابند، بر روی مشکلاتی که باعث نگرانی آنها شده است کار کنند و با استفاده از آزاد سازی تنش مزمن، تغییر فیزیکی در بدنشان ایجاد کنند.

تکنیک هایی که در تمرکز درمانی مورد استفاده قرار می گیرد

پیشروان تمرکز درمانی آن را به عنوان رویداد زنده  توصیف کرده اند – که در میزان پیچیدگی، بین افراد مختلف و بین دوره های مختلف متفاوت است. بنابراین درمانگر در هنگام اعمال تمرکز درمانی، از یک روش خاص یا ساختار دستوری پیروی نمی کند و ممکن که برای دوره های درمانی، هیچ نوع راهنمایی وجود نداشته باشد و فقط این فرد درمانجو باشد که رویه درمانی را راهنمایی و هدایت می کند. با این وجود، ممکن است موقعیتی وجود داشته باشد که تمرکز درمانی به صورت مرحله به مرحله و بر اساس فرمت مشخص اعمال شود.

صرف نظر از راهنماها و یا فرمت های مربوط به دوره های درمانی، درمانگران می توانند برای تسهیل در انجام دوره های درمانی، از تکنیک های زیر استفاده کنند:

  • عدم شناسایی که فرد را از احساسات ناشناخته داخل بدن جدا می کند. برای مثال، زمانی که فرد درمانجو یک چیز مثل، “من هیچی نمی دانم” را بگوید، درمانگر تلاش می کند تا “من” را از آنهایی که هیچ نوع اطلاعی ندارند، جدا کند. بعد از اینکه احساسات ناشناس تجربه شوند، واکنش بدن مورد توجه قرار می گیرد.
  • چیزی که به عنوان سوال شوخ نامیده می شود، می تواند در زمانی که درمانگر نتیجه گیری می کند که “نمی دانم به چه نحوی به فرد کمک کنم”، مورد استفاده قرار گیرد. یک سوال شوخ، همانند “درست در همین لحظه ، چه احساسی دارد” ابزاری می باشد که فرد دوباره به بدن خود توجه می کند و به سوال پاسخ می دهد.
  • کار بدنی یک تکنیکی می باشد که منجر به توجه کردن فرد بر روی ژست و تثبیت موقعیت فرد می شود. درمانگر می تواند بپرسد که این ژست ها به چه معنا می باشند و سپس، با استفاده از زبان فرد فرآیند مربوط به ایجاد بحث در مورد احساسات بدنی در طول هر یک از این دوره ها تسهیل می شود.

تمرکز درمانی به چه نحوی می تواند مفید باشد؟

این رهیافت درمانی، که متشکل از چندین رهیافت دیگر می باشد، به عنوان یک روش موثر و کارا در رابطه با طیفی از مشکلات در نظر گرفته می شود. تمرکز نه تنها می تواند بر روی درمان و شبکه بدن، بلکه می تواند بر روی توسعه پزشکی، آموزش و آموزش متخصصان هم اعمال شود.

در اغلب موارد، تفکرات و واکنش های یک فرد مرتبط با جامعه و فرهنگ می باشد، و بارها دانش مربوط به بدن یک شخص می تواند توسط فرد فراموش شود و یا اشتباه باشد. تمرکز می تواند به افراد کمک کند تا با آگاهی درونی نسبت به احساسات آشنا شوند، و همچنین می تواند به آنها کمک کند تا بتوانند برای شناسایی آنها آمادگی مناسبی داشته باشند. بیشتر افرادی که در دوره های تمرکز درمانی شرکت می کنند و یا آن را در طول درمان خود مورد استفاده قرار می دهند، به این نتیجه رسیده اند که در نتیجه تمرکز درمانی بهتر می تواند احساسات و / یا تمایلات خود را بیان کنند، استقلال خود را از سیستم های اعتقادی که دیگر به آن پایبند نیستند، افزایش دهند و موفقیت بیشتری را در طول درمان داشته باشند. همچنین این افراد توجه بیشتر نسبت به زندگی شان، کاهش تنش و دردهای مزمن، و توانایی های تصمیم گیری و حل مشکل افزایش یافته ای را گزارش کردند. روابط و تجربیات یا موقعیت های زندگی هم می تواند به صورت مثبت، تحت تاثیر این روش درمانی قرار گیرد.

نگرانی ها و محدودیت ها

تمرکز درمانی، همانند سایر روش های درمانی که بر روی کار بدنی متمرکز هستند، برای بکارگیری در افرادی که دارای علائم روانی شدید در زندگی شان هستند، همانند افرادی که مواردی از قبیل پسیکوز (روان پریشی) و اسکیزوفرنی (جنون جوانی) و / یا چالش های شخصیتی در آنها رخ می دهد، با مشکلاتی مواجه است. به منظور توانمندی سازی افراد برای تمرکز بر روی بدنشان و تجربیات درونی شان، معمولا داشتن سطح بالایی از بینش به عنوان یک ضرورت در نظر گرفته می شود. به همین منظور ممکن است که تمرکز درمانی در مورد افرادی که با مشکلاتی مواجه هستند، رشد این سطح بینش را نتیجه ندهد.

انتقاد دیگر مربوط به عدم دسترسی و الزام به آموزش استاندارد های مربوط به اعمال این رهیافت درمانی می باشد. علاوه بر آن، بیشتر متخصصان تمرکز درمانی بیان کرده اند که تمرکز در افراد مختلف متفاوت است، بنابراین نمی توان یک برنامه ریزی کلی را ارائه نمود؛ با این وجود، این امر منجر به ایجاد نا اطمینانی درمانگران نسبت به نحوه اعمال دوره های تمرکز درمانی می شود. این دوره ها می توانند باعث شوند که فرد با تجربیات درونی بدن خود هماهنگ تر شود. اگر فردی در گذشته خود آسیب را تجربه کرده باشد، تمرکز می تواند سطوح خاص از درد های مزمن مربوط به آسیب ها گذشته را تحریک کند. در حالی که تجربه مجدد آسیب در محیط امن، می تواند منجر به درمان فرد شود و این نتیجه مورد هدف درمانگر و درمانجو ها می باشد. ولی در صورتی که درمانگر آموزش لازم را در مورد مدیریت پروسه درمانی پشت سر نگذاشته باشد و همچنین در زمانی که فرد درمانجو آمادگی لازم برای تجربه کردن آسیب را نداشته باشد، این روش درمانی می تواند خطرات بالقوه ای داشته باشد و برای فرد درمانجو زیان بار باشد.

منبع : گروه ترجمه و گردآوری دکتر آزمندیان

[1] Eugene Gendlin

[2] Carl Rogers

 

بازنشر(Cite this article as):
گروه محتوایی دکتر آزمندیان. تاپ نیوز: تمرکز درمانی و تکنیک هایی که در تمرکز درمانی مورد استفاده قرار می گیرد. آخرین ویرایش: آگوست 30, 2018. https://psychology.e-teb.com/?post_type=post&p=2914

دیدگاه خود را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *