مطالعه درباره ADHD در کودکان مبتلا به آسیب مغزی ، منشا آن را مشخص می کند

بر اساس یک مطالعه در روانپزشکی بیولوژیک ، آسیب فیزیکی مغز در کودکان مبتلا به اختلال توجه و کمبود فعالیت (ADHD)، متمایز از خطر ژنتیکی و اختلال است.

در این مطالعه، جوانانی که علائم ADHD و سابقه ضایعه آسیب مغزی آسیب دیده (TBI) مانند سکته مغزی داشتند، خطر ژنتیکی افزایش این اختلال را نداشتند. این در مقایسه با ADHD توسعه یافته است، که بخشی از آن به دلیل اثرات تجمعی کوچک چندین ژن مرتبط با ADHD است.

“این مقاله نشان می دهد که حداقل دو نوع از ADHD وجود دارد: یکی از این موارد بیان یک خطر است که در خانواده به ارث برده می شود و دیگری پس از آسیب مغزی آسیب دیده است.” جان کریستال، MD، Editor of Biological Psychiatry  افزود: “این دومین مورد توجه خاصی است به سبب شواهد رو به رشدی که در ارتباط با ورزش و مبارزه با آسیب های شدید آسیب مغزی نسبت به ما قبلا به رسمیت شناخته شده است.

“آسیب مغزی ضایعه خفیف (که شامل سکته مغزی) در نوجوانان بسیار رایج است؛ اطلاعات اپیدمیولوژیک نشان می دهد که تقریبا 1 در 5 گزارش آسیب مغزی آسیب دیده قبلی خفیف است.” آنو ویلر، انستیتو تحقیقاتی SickKids و دانشگاه تورنتو، کانادا این میزان هشدار دهنده است با توجه به این که 50 درصد از کودکان علائم ADHD  پس از آسیب آشکار می کنند. اگر چه علائم در بسیاری از کودکان با گذشت زمان برطرف می شوند، اما برخی دیگر به تشخیص ADHD تبدیل می شوند.

در این مطالعه، نویسنده اول Sonja Stojanovski، دانشجوی دکترا در آزمایشگاه دکتر Wheeler و همکارانش، علائم ADHD را در 418 جوان با سابقه TBI و 3،193 با TBI مقایسه کردند که همه آنها بین 8 تا 22 ساله بود . نمره ریسک ژنتیکی با شدت علائم ADHD ، فقط در جوانان بدون TBI همراه بو. هیچ ارتباطی در افراد مبتلا به TBI وجود ندارد، به این معنی است که استعداد ژنتیکی باعث ایجاد آسیب بیشتر کودکان به ADHD پس از آسیب مغزی نمی شود.

محققان همچنین به بررسی اختلالات مشخص در ساختار مغز مرتبط با اختلال پرداختند. ارتباط بین حجم ساختار مغز مرتبط با ADHD و شدت علائم ADHD بین دو گروه مشابه بود. با این وجود، تجزیه و تحلیل ارتباطات متقابل دو نیمکره مغز نشان داد روابط متقابل با علائم ADHD بین گروه ها وجود دارد. یافته های ساختاری نشان می دهد که وجود هر دو مکانیسم عصبی مشابه و متمایز است که باعث ADHD پس از TBI می شود.

دکتر ویلر می گوید: “هنگام فکر کردن در مورد درمان جوانان مبتلا به ADHD، مهم است بدانید که علت های اصلی و چگونگی آنها ممکن است از فرد به فرد متفاوت باشد و به سمت یک رویکرد پزشکی شخصی تبدیل شوند”. بر اساس یافته های این مطالعه، این رویکرد شخصی ممکن است مبتنی بر این باشد که آیا بیمار TBI را تجربه کرده است یا خیر.