سیستم آب مغزی و درمان سکته مغزی

مغز در یک مایعی قرار دارد که  آن را از ضربه زدن محافظت می کند. دانشمندان این را برای قرن ها شناخته اند. هر روز حدود نیمی از یک لیتر آب از طریق یک بافت نازک به نام کریوئیدس پیروزی از خون به مغز منتقل می شود. اما دقیقا همانطور که این کار انجام شده تا کنون کاملا رمز و راز بوده است.

در یک مطالعه جدید منتشر شده در محققان ارتباطات طبی در دانشگاه کپنهاگ برای اولین بار در مدل های موش ثابت شده است که حمل و نقل توسط اسمز تحت کنترل نیست، همانطور که بسیاری معتقدند. در عوض، آب به طور عمده به وسیله یک همدستی به اصطلاح به یک مغز منتقل می شود که مقدار زیادی آب را هنگامی که یون ها در سراسر کروئید کلاسیک بافتی حمل می کنند حرکت می دهند.

نانا مک آولای، دانشیار علوم اعصاب، می گوید: این دانش جدید با نام تجاری جدید در فرآیند فیزیولوژیکی بسیار مهم است که شامل بدن بسیار پیچیده انسان، یعنی مغز است. اگر ما قادر به حمل و نقل یون و آب با دارو هستیم، این امر بر تعدادی از اختلالات شامل افزایش فشار داخل جمجمه، از جمله خونریزی مغزی، لخته شدن خون در مغز و هیدروسفالی، تاثیر می گذارد.

 پیامدهای شدید فشار افزایش یافته

محققان، کروئیدوس بافتی را در موش بررسی کرده اند و آزمایش کرده اند که آیا می توان از طریق بافت از آب عبور کرد یا خیر، اگر چه شرایط لازم برای انتقال اسمزی آب وجود ندارد. این معلوم شد که فرآیند متفاوتی برای حمل و نقل آب بود.

آنها سپس آزمایش موش های زنده را انجام دادند تا ببینند چگونه مایعات مغز تولید می شوند، در حالی که ممکن است حمل کننده های آب قابل مهار شدن باشد. این نشان داد که حمل و نقل مشترک متضرر نیمی از تولید سیال برای حفره مغزی است و بنابراین، انتقال دهنده اصلی آب در این بافت است.

البته، اگر ما توانستیم از این مکانیسم به عنوان یک هدف برای درمان پزشکی استفاده کنیم و از طریق جریان آب به مغز به منظور کاهش فشار داخل جمجمه ای کاهش یابد، این امر می تواند زمینی باشد. درمان های موثر پزشکی برای بسیاری از اختلالات شامل افزایش فشار داخل جمجمه ای وجود ندارد. و بدتر از همه، بیمار ممکن است از آسیب دائمی رنج ببرد و حتی در اثر فشار افزایش یابد. بنابراین نانا مک آلی می گوید: این مکانیزم پایه ای مهم برای ما است.

محققان تأکید می کنند که ساختار پروتئین های مسئول در موش ها همانند غشای سلولی انسان در کوریدس رشته ای است. بنابراین، آنها انتظار دارند که مکانیسم های مشابه در انسان پیدا کنند.

به عنوان یک گام بعدی، سعی خواهد کرد که چگونه جریان آب به مغز را تحت تاثیر قرار می دهد و با استفاده از مکانیزم جدید کشف شده کنترل می شود.

این مطالعه بر اساس آزمایشات در حیوانات انجام شده است. بنابراين، وزن آماري كمتري نسبت به مطالعات موردي یا كنترل در انسان و آزمايشهاي تصادفي بزرگتر در انسان دارد.

منبع:

موارد ارائه شده توسط دانشگاه کپنهاگ دانشکده بهداشت و علوم پزشکی